Beste medewerker,
Op 5 december keerde ik terug uit Rwanda, na twee intense weken kennismaken met gemeenschappen en projecten. Mijn Rwandese ervaring maakt mij meer dan ooit bewust van onze universele Kerk. Het zijn de banden die wij onderhouden met zusterkerken in andere culturen en landen die ons echt katholiek maken.
Het pausbezoek heeft onze Belgische Kerk op een positieve manier getoond. Je zag ter plaatse of op het scherm veel lachende en gelukkige gezichten. Mensen van alle leeftijden, kleuren en sociale condities. Ja, de Kerk zoals we willen zijn. En die we dus werkelijk zijn, want zo kwam het over. Dat is de Kerk die – wellicht zoals jijzelf – meestal in stilte werkt, zonder veel gezien te zijn. Het essentiële is dat het gebeurt. En nog beter discreet dan met veel lawaai.
We worden een Kerk die zich losmaakt uit alle vormen van machtspositie om met een grotere vrijheid in dienstbaarheid het evangelie waar te maken. Zoals vaker gebeurd is in de Bijbel en in de geschiedenis helpt de maatschappelijke evolutie ons daarbij. Moeilijkheden en tegenstand kunnen uiteindelijk bevrijdend werken! Zou daar geen goddelijke bedoeling achter zitten? Ik stel (mij) maar de vraag.
Het grote werk gebeurt toch overal ter plaatse. Ook bij ons. En daar ben jij een schakel in. Ik voel heel veel dankbaarheid naar iedereen die zich belangeloos inzet voor de Kerk. Voor geld moet je het niet doen in de Kerk. Maar ik zie heel wat gedreven mensen, gemotiveerd door hun liefde voor de medemens en voor het evangelie. Ze lopen er niet mee te koop. Maar ze doen het. Jij behoort dus ook tot die “gegeven familie”. Want zou de Kerk iets anders moeten zijn dan een gemeenschap van mensen die zich geven? Zij die in hun persoon – meer nog dan in woorden – een evangelie zijn voor de wereld?
Ik had het over de universele Kerk. Die bestaat eigenlijk alleen uit mensen die zich “particulier” – ter plaatse – engageren. Zonder concrete gezichten is de Kerk een abstractie die niemand aanspreekt. We doen regelmatig een inspanning om in Kerkplein die concrete Kerk aan het woord te laten, onze Kerk, de lokale Kerk van het bisdom Gent.
Bernardus van Clairvaux zegt dat God de incarnatie uitgevonden heeft als een strategie om het hart van de mensen te raken. Want bedreigingen noch beloningen brengen de mens tot God. Zij maken de mens integendeel onvrij. Maar niemand kan tegen zijn wil in tot een liefdesrelatie gedwongen worden. Goedheid en onbaatzuchtige dienstbaarheid daarentegen raken het hart van de mens en nodigen uit tot relatie. En dat doe jij op jouw plaats, op jouw manier. Dat is ook de beste, de enige realistische manier van doen. Wie wordt vandaag nog gemobiliseerd door grote ideologieën? Maar iemand ontmoeten van vlees en van bloed, wiens hart liefde uitstraalt en goedheid, daar is niemand onverschillig voor. Ter gelegenheid van Koningsdag op 15 november heb ik tijdens het Te Deum een citaat aangehaald dat gekomen was tijdens het verrassingsbezoek van de paus aan de daklozen in Sint-Gillis. De paus maakt de woorden van Marie-Françoise tot de zijne : “Barmhartigheid wijst de weg naar hoop' - heel mooi! -, en met liefde naar elkaar kijken helpt iedereen - iedereen! - om de toekomst met vertrouwen tegemoet te zien en elke dag opnieuw op weg te gaan. Zo is naastenliefde: het is een vuur dat het hart verwarmt, en er is geen vrouw of man op aarde die de warmte ervan niet nodig heeft.”
Deze warmte wens ik jou toe ter gelegenheid van Kerstmis en het nieuwe jaar, dat voor ons een heilig jaar wordt. Ik wens ze voor jou, voor jouw familie, vrienden en werkgemeenschap. Laat ons geankerd blijven in de hoop. Niet om zekerheden te hebben, die ons trouwens op onszelf gesloten zouden houden, maar om vrije pelgrims te zijn in de Kerk en de wereld van vandaag.
In ieder geval van ganser harte: bedankt voor jouw bijdrage. Een zalig Kerstfeest en gelukkig nieuwjaar!
b. Lode
